Korzystając ze strony internetowej teatrrozbark.pl są Państwo jej użytkownikami. Spełniając prawny obowiązek zgodnie z art. 13 ust. 1 i ust. 2 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych osobowych UE 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. informuję, że:

  • 1) Administratorem Danych Osobowych jest Bytomski Teatr Tańca i Ruchu ROZBARK, ul. Kilara 29, 41-902 Bytom, reprezentowany przez Adriana Lipińskiego - Dyrektora.
  • 2) Wyznaczyliśmy inspektora ochrony danych, z którym można skontaktować się poprzez e-mail: iod@teatrrozbark.pl w każdej sprawie dotyczącej przetwarzania Pani/Pana danych osobowych.
  • 3) Pani/Pana dane osobowe przetwarzane będą w celu prowadzenia działalności statutowej Bytomskiego Teatru Tańca i Ruchu ROZBARK, poprzez stronę internetową na podstawie art. 6 ust 1 pkt. a. RODO.
  • 4) Dane osobowe Pani/Pana będą przetwarzane na czas trwania działalności statutowej Bytomskiego Teatru Tańca i Ruchu ROZBARK, w Bytomiu.
  • 5) Posiada Pani/Pan prawo dostępu do wszystkich przekazanych i przetwarzanych danych osobowych dziecka oraz prawo ich sprostowania, usunięcia, ograniczenia przetwarzania, prawo do przenoszenia danych, prawo wniesienia sprzeciwu, prawo do cofnięcia zgody w dowolnym momencie bez wpływu na zgodność z prawem przetwarzania, które wyrażono na podstawie zgody przed jej cofnięciem.
  • 6) Przysługuje Pani/ Panu także prawo wniesienia skargi do organu nadzorczego zajmującego się ochroną danych osobowych, gdy uzna Pani/Pan, że przetwarzanie danych osobowych przez Bytomski Teatr Tańca i Ruchu ROZBARK, narusza przepisy Rozporządzenia.
  • 7) Korzystanie ze strony internetowej jest czynnością dobrowolną.

MY | WY Krakowski Teatr Tańca

16 marca (sobota), godz. 19:00 „MY | WY”, choreografia Eryk Makohon, Krakowski Teatr Tańca | spektakl wystawiany w ramach obchodów 5. urodzin Teatru ROZBARK

Bilety w cenie: 30 zł normalny, 20 zł ulgowy.

Skorzystaj z projektu Rodzice w Teatrze ROZBARK (po szczegóły kliknij tutaj).

reżyseria i choreografia: Eryk Makohon,
wykonanie: Paulina Dziuba, Monika Godek, Paweł Łyskawa, Filip Meyer-Lüters, Magdalena Skowron, Mateusz Ulczok, Katarzyna Węglowska-Jamroz, Katarzyna Żminkowska-Szymańska,
muzyka: Michał Paduch,
śpiew: Paulina Dziuba,
producent: Stowarzyszenie Krakowski Teatr Tańca,
współpraca: Ośrodek Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora CRICOTEKA,
czas trwania: 60 min. (bez przerwy).

Spektakl powstał, jako efekt badań twórczych Eryka Makohona nad polską techniką tańca współczesnego, prowadzonych w ramach stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Punktem wyjścia w kreacji spektaklu był temat polaryzacji polskiego społeczeństwa drugiej dekady XXI wieku. Temat realizowany jest między innymi poprzez użycie charakterystycznych narzędzi twórczych, choć interpretowanych i przetwarzanych to jednak wyrastających z polskiej tradycji ludowej - w warstwie ruchowej jest to polska technika tańca współczesnego, natomiast w warstwie dźwiękowej są to wykonywane częściowo na żywo tradycyjne pieśni ludowe we współczesnych aranżacjach.

Przestrzeń – Aktor - Widz
Poprzez rozdzielenie przestrzeni na oglądających i oglądanych autor czerpie z dramaturgii sytuacji wyraźnego podziału. Mówi o potrzebie wspólnotowości i buncie przeciwko narzucanej przez współczesną politykę konieczności zajmowania jednoznacznego stanowiska. Tradycyjna forma budowania przestrzeni stawia jednak widza w nowej sytuacji, odbierając mu funkcję niemego świadka spektaklu na rzecz zbiorowej postaci interlokutora. Pozorny podział stanowi tu więc formę zbliżenia – bezpośredniej konfrontacji.

Pieśń – Ciało - Widz
Pieśń ludowa poddana nowej muzycznej aranżacji to w koncepcji Makohona kolejny z faktorów twórczych, budujących następny poziom podziału, podziału między tradycją a współczesnością, polskością a duchem większej wspólnoty. Konotacje z techniką śpiewu białego (techniki wykonawczej charakterystycznej miedzy innymi dla górali polskich) to oczywiste odniesienia do idei wolnościowych, ale też energetycznej ekstatyczności, zawierającej się często w istocie buntu. Ludowe inspiracje to także czerpanie z ludowości, jako ucieleśnienia nie tylko tradycji, ale też pamięci historycznej czy losów narodu, pozostawiających „ślady pamięci” w ciele, możliwe do przekucia we współczesny kod ruchowy sam w sobie stanowiący dramaturgię ciała – dramaturgie spektaklu. Ten kod ruchowy staje się głównym, naturalny
i organicznym sposobem kinestetycznej komunikacji aktor – widz.